“Ben ik wel goed gekleed voor dit zakelijke gesprek”? Ik zat in een ruime en mooi gestileerde directiekamer met mijn gebruikelijke nette, maar niet bijzondere pak zonder stropdas, terwijl mijn gesprekspartner strak in het pak met stropdas zat. Het maakte mij onrustig, mijn oude patroon zette mij aan het twijfelen. In 1998 deed Prins Claus demonstratief zijn stropdas af tijdens een lezing en wierp hem voor de voeten van z’n vrouw met de uitspraak: “Stropdasdragers aller landen verenigt u en gooi het knellende ding weg”. Velen kunnen dit vast nog wel herinneren. Jaren later, meer zelfbewust heb ik dit voorbeeld eindelijk gevolgd en ben ik de stropdas minder en minder gaan dragen. Inmiddels hangen ze nu al weer jarenlang ongebruikt in de kast. En toch was daar ineens weer mijn oude patroon die mij liet twijfelen.
Patroon
Het patroon dat ik zo goed ken is: als je niet de moeite neemt om je representatief te kleden dan neem je het gesprek en je gesprekspartner ook niet serieus. “Denkt mijn gesprekspartner nu misschien dat ik dit gesprek niet serieus neem?”….oef door ademen. Deze achtergrond zuigende gedachte nam mij behoorlijk in beslag en maakte eigenlijk dat ik stagneerde. Het gesprek kabbelde wel heen en weer maar er miste gevoel, inspiratie en zindering. En dat terwijl ik hier zo vaak mee werk tijdens de verschillende workshops. Niet het goede voorbeeld.
Stagnatie
Om een stagnatie te doorbreken help het vaak om deze te benoemen. Maar om een opmerking te maken over iemands kleding…..dat is wel spannend. Geen idee of dit gevoelig lag. Maar in gedachte het recente interview met reclame man Erik Kessel: “je doet het goed als de boodschap aan de ene kant schuurt en aan de andere kant zo raakt dat men het geweldig vindt”, heb ik mijn de stoute schoenen aangedaan en mij kwetsbaar opgesteld: “Ik merk dat ik stagneer op je stropdas want wat ik nu vanuit mijn patroon denk…... En zie, kennelijk moest het zo zijn. Het bleek namelijk dat dit directielid er bewust voor gekozen had de stropdas weer te dragen, terwijl hij dit al jaren niet gedaan had. Het was dus een thema.
Autonomie
Jaren geleden had hij heel bewust besloten in de omgeving waar hij toen werkte de stropdas af te doen. Een beslissing die toen al snel door velen werd gevold. Volgens mij een mooi voorbeeld van autonomie, want volgens mij is autonomie de kwaliteit je eigen leven vorm te geven in wisselwerking met je omgeving. Je bent dus instaat je eigen mogelijkheden voortdurend te optimaliseren. Inmiddels is hij van werkomgeving veranderd en daar voelde het anders, cultuur was anders. Dit leidde tot het besluit de stropdas weer om te doen. Ook een autonome beslissing zou ik zeggen. Maar ben je dan nog wel authentiek was mijn vraag vervolgens aan hem. Authenticiteit in de zin van je eigen weg gaan, los van de (vermeende) verwachtingen van anderen zonder dat dit een vrijbrief is met niemand rekening te houden. Belangrijk omdat we weten dat authenticiteit werkt als een magneet. Als mensen weten waarom je doet, wat je doet dan trekt dat aan. We kennen wel de uitspraak: de meest inspirerende en succesvolle managers zijn gewoon zichzelf. Kort en goed er ontstond een fantastisch gesprek, geïnspireerd en zinderend.
Moraal
Je stagneert niet voor niets, ga op zoek en maak het bespreekbaar. Vanuit je eigen kwetsbaarheid die misschien soms schuurt creëer je verbinding die altijd raakt. Doe als prins Claus en werk vanuit je autonomie aan je authenticiteit en gooi af dat wat je bekneld.
Fred Steutel
|
Volg ons: